Հիմա, լսիր, սկսում եմ իմ ինտիմ
Պոեմն անհուն, և մեղսական, և թովիչ։
Սիրում եմ ես, ինչպես գիտես, կոկաին,
Հայտնի եմ ես, որպես անբուժ մորֆինիստ։
Սիրում եմ այլ արհեստական և անհայտ ․․․
Հրապույրներն ալկոհոլից մինչ(և) հաշիշ ․․․
Բայց ինձ համար լուսե ցնորք է անհաս,
Վեշտասնամյա պատանու սերն արևոտ (արևի)
Եվ ոչ մի կին, գեղեցկուհի լինի, թե
Մի տրփուհի աստվածածին կրքերի
Չարժե սիրած մի պատանու մանկատես,
Բարով մարմինն, աստվածային ու գերիչ։
Չկա ոչինչ, որ գեղեցիկ լինի, քան
Ոսկեցողուն մարմինը մերկ տղայի,
Տասնևչորսից մինչև տասնհինգ տարեկան,
Արևագույն, որպես սրինգ, հմայիչ։
Դրանից չէ, որ հնագույն Հոմերից,
Մինչև Գյոթե, մինչև Ուայլդ ու Չարենց
Քանի վսեմ և հանճարեղ մարդ՝
Այդ վայելքին զոհել է կյանք գույք, անուն։
Ամենատես Լեոնարդն է խմել թույն՝
Հալածանքի մրուր, հանուն այդ սիրո,
Վինկելմանն է, էսթետն այդ նոր, մեծագույն՝
Մահվել է դրան՝ խոցված բազում վերքերով։
Եվ վերջապես գեղեցկության ու փառքի
Վերջին արքան և ինքնակալն իսկական
Տվեց թե երգ, թե մեծությունը թե վառ՝
Ուայլդն էր այն՝ վերջին էսթետն՝
Եվ ես՝ մեր խեղճ նաիրյան աշխարհի,
Պոետս անօգ՝ անպատմուճան մի արքա.
Իբրև վերջին ասպետ՝ սերված մարդկային
Հանճարակիր ընտանիքից ահարկու,
Վերջին հելլեն՝ կոմունիզմի այս դարում։
Վերջին էսթետ՝ աղբանոցյալ պառնասում՝
Վայելեցի սերն այդ՝ միակ լույս մի ․․․
Եվ այրական կիրք՝
Ըմպելով մաղձ, ապա, և սև մի ցասում՝
Անասնական թաբունների կողմից խեղճ,
Արևատենչ ու շնչազուրկ այրերի
Որոնք սիրո, գեղեցկության ցոլքի ․․․ տեղ
Նստուկն են մեծ պաշտում՝ կանանց
Եվ ստինքով՝ ամուսնական անկողնում սեփական
․․․իներով ամեն գիշեր միասին
Իրար քթի բույրեր են թողնելու
Եվ մերձենում, իբրև երկու ամուսին։
Օ, մարդկային գեղեցկություն ընտանեկան,
Օրինական, թույլատրված «մաքուր» սեր,
Ես բրոնզյա մարմնի մեկ․․․
Թող վայելի քեզ տեսնելով
Ես պարմանու մարմինն եմ լոկ երազել․․․
