Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Հայ սայեախլուն խիստ մօտիկ է
Հէ՛մ հին, հէ՛մ նօր ատէթին.
Վօ՞րն է հինը, վօ՞րն է նօրը,-
Լըսէ՛ հալխի լախըռտին։
Ապուխտ կուտինք հին ատէթով,
Հետն ալ սըխտոր ու պումպար,
Մեծ կուրունկով փօլսափօշքին
Հաքած` կէլլինք մինք պուլվար։
Նօր ատեթով՝ մեր շապիկը
Հէ՛մ պաթիսթ է, հէ՛մ խասը,
Հին ատէթով՝ մէչը կըլայ
Իննը օչիլ, եա տասը։
Նօր ատէթով՝ ամէն կին մարթ
Կուլխուն ունի տիատէմ,
Հին ատէթով` հէչ վազ չինք գալ
Հալխին միսը ծամելէն։
Հին ատէթով՝ շուտ վազ կուգանք
Մինք սիրտմաշուց կարթալէն,
Նօր ատէթով` մինչի ծերութ
Մինք չինք տաթռիլ խաղալէն։
Հին ատէթով` մախոխ կուտինք,
Փաստա, տօլմա ու փսադիր,
Անոնց վրայէն նօր ատէթով
Կուտինք պուտին ու փլօմպիռ:
|
|
Հիս ատէթով՝ հիւընտնանք-նը,
Հա՛ման թեթեվ կըթափինք,
Քէֆի համար, նօր ատէթով
Տաք-ջուր ըստակ կըվօթինք։
Հին ատէթով՝ տարին մէմը
Կըլանք մութլախ տըղոցկան,
Նօր ատէթով՝ մեր տուներէն
Անպակաս է ռուս մամքան։
Հէ՛մ հին, հէ՛մ նօր մեր ատէթին
Մէկ էրկայ ում չի հասնիլ.
Աճափ կասիմ, հայ կնկանը
Երկու էրիկ չի՞ վայլիր:
|
|
|
|
