Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Կը սոսկար ահեն հայր անպաշտպան,
Երբ Մոհմադ ոտքը դըրավ Հայաստան.
Փըրկության, գիտեր, ոչինչ հույս չիկար,
Թե որ ի վերուստ մեկ հրրաշք չի գար։
Արաբը՝ ոսկու, արյան ծարավին,
«Օրհասը մոտ է, կասեր, պիղծ հային».
Հըրով ու սըրով ահեղ կըսպառնար
Քանդել, կործանել Հայաստան իսպառ։
Արյուն կը ծորար առած վերքերեն
Սըմբատ ու Ներսես զորավարներեն,
Կուզեր նա անմեղ արյունով հային
Սըրբել սև ամոթ պարտված զորքին։
Թագավոր, պաշտպան, զենք ու զորական
Թըշվառ հայերուն չէին օգնական.
Հույսը երկնքեն վաղուց հատել էր,
Երկինք հայերեն ձեռք վեր առել էր։
Ո՞ւմ հուսան հայերն, դեպ որի՞ն դիմեն,
Պաշտպան, ապաստան որտե՞ղ գըտնեն.
Դրրացիք` խարդախ հույնք ոլ գոռ պարսիկք
Ինքներն են հայի արյան ծարավիք։
Ազգի այսպիսի թըշվառ ժամանակ
Հիշեց յուր հոտը հայրապետ Սահակ.
|
|
«Ես կերթամք ասաց. Մոհմադի դուռը,
Հեռացնել հայեն մահաբեր սուրը»։
Ասաց ու իսկույն ճանապարհ ընկավ.
Բայց ճամփու վըրա նա տըկարացավ,
Մահվան մահճի մեջ գըրեց մեկ նամակէ
«Թե մեռնիմ, ասաց, Մոհմադին կուտաք»։
Շատ չի ապրեցավ արդար ծերունին,
Խոր աղետքի մեջ թողնելով հային.
Օրեր, ամիսներ դին անթաղ մընաց,
Եվ այն նամակը աջի մեջ սեղմած։
Երբ Մոհմադ կատղած Հայաստան մըտավ,
Սուրբի մարմինը տեսնել ցանկացավ.
Հազիվհազ ոտքը դըրել էր շեմքին-
«Ողջո՛ւյն քեզ, Սահակ», ասաց դիակին։
Ո՜վ հրաշք»... դին յուր ձեռքը կարկառեց,
Իբր կուզեր ասել, երբ թուղթը տվեց.
«Ի՞նչ խրնդիր ուներ քեզմեն Սահակը,
Տեղով կըպատմե քեզ այս նամակը»։
Լուռ էին ամենքն, լուռ որք շուրջ էին...
Ահ ու սարսափը պատեց Մոհմադին.
Կարդաց նամակը, խոր հոգոց հանեց.
Ու կատղած զորքը հայ երկրեն հանեց։
|
|
|
|
