Ծառի ճյուղին Բույն էր հյուսել
Մայր ծիտիկը Շիվերից,
Իր բնի մեջ Ձու էր ածել,
Չէր հեռանում Ճյուղերից։
Ձվից պրծել,
Թուխս էր եկել,
Տաք-տաք նստել, Ձվերին՝
Գիշեր-ցերեկ Աչք էր ձգել,
Սպասում էր Ճուտերին...
Երբ զեփյուռը փչում հանկարծ Օրորում էր ծառ ու ճյուղ,
Ծիտիկը իր ձվին նստած՝ Պաշտպանում էր աներկյուղ։
