Մեղուն ու մարդը
ՄԵՂՈՒՆ ՈՒ ՄԱՐԴԸ
Մեղուն մեկ անգամ հարցրեց իր տիրոջը։
— Քո կենդանիներից ո՞րն է ամենից օգտակարը։
— Գիտեմ, դու երևի կարծում ես, թե ամենից օգտակարը դու ես, բայց սխալվում ես,— պատասխանեց տերը։
— Ինչպե՞ս, տեր, ո՞րն է այն կենդանին, որ ինձանից ավելի օգտակար է։
— Ոչխարը։
— Այդ հաշիվ չէ, տեր. ոչխարը իմ հասակակից չէ։ Նա մի ահագին կենդանի է, իսկ ես մի միջատ եմ։ Դու պետք է ինձ իմ ընկերների հետ համեմատես։
— Շատ բարի. շերամը քեզ պես փոքր է, բայց քեզանից շատ օգուտ է տալիս։
— Շերամը ո՞րն է։
— Շերամն այն իմաստուն որդն է, որ մեզ համար աննման քնքուշ մետաքս է շինում։
— Հա՜, իմացա, այդ այն շատակեր ճիճուն չէ՞, որին անդադար կերակրում եք թթան տերևներով։
— Նա ինքն է։
— Բայց գիտե՞ս, տեր, նրա չափ որ մեզ էլ կերակրեք, մենք մեղրի տեղ ոսկի կշինենք ձեզ համար։ Դուք ոչ մի կենդանի չունեք, որ իր կերակուրը մեզ նման ինքը լինի շինելիս և ուրիշներին էլ բաժին լինի տալիս։ Այնպես չէ՞, պարոնս։
— Այո, այդ կողմից դու ուղիղ ես. մենք դեպի ձեզ շատ [ 405 ] ապերախտ ենք, որովհետև բոլորովին անխնամ ենք թողնում ձեզ...
Մեղուն ուրախացավ տիրոջ պատասխանիցը և թռավ նստեց վարդենու վրա։
1902