Մի՞թե արդեն, ո՞վ ընկեր իմ, հոգնեցար․․․

Մի՞թե արդեն, ո՞վ ընկեր իմ, հոգնեցար
Դու տանջանքի ճնշող լուծը կըրելով.
Որ այժըմ թույլ, սրտով հիվանդ, ցավագար
Մահ ես խնդրում կյանքից երես դարձնելով։

Չէ՞ որ, ընկե՛ր, դու անձնուրաց երդվեցիր
Խեղճ եղբորդ վերջին շունչըդ զոհելու,
Եվ կյանքի մեջ արի զինվոր գրվեցիր,
Մինչ գերեզման չարության դեմ կռվելու։

Ո՞ւր Է պայծառ, ջերմ արևը փրկության,
Որ թշվառին ազատ գարուն ավետեր.
Օ՛հ, ընկե՛ր իմ, կոպիտ ձեռքը չարության
Դեռ անողորմ կաշկանդում Է շատ զոհեր...

Արիացի՛ր, ի՛մ մտերիմ, դեռ ապագան ցանկալի
Առա՜տ արյուն, շա՜տ զոհեր Է պահանջում.
Տանջվի՛ր, ուրախ բարեկամը թշվառի
Տանջանքումն Է յուր պըսակը որոնում...

1890, 7 հոկտեմբերի