Մի′ այլ յաստեղս լուսաճաճանչս Ուրանիա սիգասցի
Զհրավառ զիւր լեգէոն յոլորտս երկնից ի տարած,
Կարկտաբեր թող թխպագին յաւէժ ամպովք ծածկեսցի,
Մինչ անաղօտ ուսման փայլէ առաւօտեան արուսեակ։
Ո՛չ արբանեակ ասեմ արփւոյն էականին լուսատիպ,
Իմանալի այլ արևուն ոսկետեսիլ կարապետ,
Որ ո՛չ մասամբ լուսոյ արփւոյն լուսաւորի փայլածու
Եւ ստուերաւ հողագնդոյս ո՜չ մատնէ զլոյսն ի կորուստ:
Հայաստանին արդ մանկտւոյ առոյգ ոգի զուարթուն
Յօդս ճախրէ լուսագանգուր յիմաստութեան պերճ կամար.
Տգիտութեան և թանձրաբարդ միգաց սաստիկ վարադոյր
Ծիւ ի ծուէնս պատառոտէ նորա զուպար լուսաճեմ։
Արի՜ք զսոսա, որք երկնեցիք լուսատեսիլ զուարթունք,
Աստղունք ահա′ ի Հայաստան լոյս նշողեն գերաբուն․
Իւղով օծցէ մեր հայրենիք այրիացեալ զիւր գլուխ,
3անգայտ իւր ծոց զորդիս գգուեալ՝ որովայնի իւր ծնունդք։
Նոր տեսարան՝ նոր Ոլիմպոս ի քեզ Մասիս երևի.
Մի′ այլ Պարնաս իւր մուզայիւք, մի′ Արգոնեան և նաւորդք․
Ոսկեծըղի, լուսափետուր հայկեան զաւակք ի քեզ յօդս
Թևապարեն, ճախրեն ի վեր լուսաւորաց ի կայան,
Թագ կապեսցեն նոքին փառաց՝ ի քոյդ գլուխ դաբնիդնայ,
Պսակեսցեն զանուն քաջաց հայկածընին զաւակաց,
Թե ո՜չ Լևոն զսըգոյդ քուրձ մերկեաց սրով երկսայրի,
Սոքին յաւէժ ծիրանափառ զքև արկցեն պատմուճան։
Յեթերս կապոյտ, և դուք աստղունք' լուսածըղիկք, վառվառուն,
Արուսեկի և արփային նաժիշտք յաւէժ իբր հարսունք,
Լուսացնցուղ բոլորեցէք կաճառ զնոքօք բիւրեղեան,
Զի Հայաստան մի′ ասասցէ, թե չիք ասազունք զուարթունք։
