Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՄԽԻԹԱՐԱՆՔ
Մենանոցըս նեղլիկ մի խուց,
Խեղդո՜ւկ, անօ՜դ ու անլո՜ւյս.
Սպասում եմ՝ էսօր֊էգուց,
Բայց փրկության չըկա՜ հույս...
Միայն բանտի «խելոք» ծառան,
Վըկա իմ լուռ տանջանքին՝
Հույս է տալիս, «հո՛գ չէ, տղա՛ս,
Կըսովորե՛ս էս կյանքին...»
|
|
