Գերի մուկը խնդրեց կատվին.
— Աղա՛ փիսո, տե՛ր թանկագին,
Արի ինձ թող,
Դառնամ մի դոխ,
Լխտիկ ու գեր,
Բռնիր ու կեր:
Թե վաղ, թե ուշ՝ քեզ համար եմ,
Բայց հիմա ես շատ նիհար եմ:
Դու էլ չուտես,
Հո լավ գիտես՝
Որդիդ կուտե,
Ասա, սո՞ւտ է:
Այ, սատկես դուն, —
Ասավ կատուն, —
Առաջ մորթուս,
Հետո որդուս:
Մկին բամփեց,
Փորը ճամփեց:
