Տո՜ւր ինձ ձեռքդ, մենք եղբայր ենք,
Ե՜կ տանք սիրո միմյանց համբույր,
Այն ի՞նչ ծաղիկ է անուշհոտ,
Քան զսեր եղբարց՝ սուրբ, բարեբույր:
Եղբայր ենք մենք, մի հզոր զավակ,
Մեր երկուսիս երակներում՝
Մաքուր, պայծառ և անարատ`
Հայկա արյունն է միշտ վազում:
Հայ ենք, եղբայր, հա՜յ երկոքյանս,
Հայը հային է՞ր պիտի ատե,
Այդ կաթոլիկ, պրոտ անուններ
Ինչո՞ւ մեզի պիտի զատե:
Սեր, միություն, եղբայրություն
Մեր դրոշի վերա գրենք,
Մենք միասին ձեռն ի ձեռին
Մեր գործերը հառաչ վարենք:
Մենք միասին ուրախանանք,
Եվ միասին անենք մեր սուգ,
Հայնժամ մեզի կըքաղցրանա
Աչքեն հեղած դառն արտասուք:
Եղի ՜ր, եղբայր, դավանմունքով
Դու կաթոլիկ և լուտերան,
Հավատավոր կամ անհավատ,
Գրիգորյան, կամ Վոլտերյան:
Այդ քո կամքից, համոզմունքից
Ունի ազատ միայն կախում,
Իսկ կրոնքի լոկ պատճառավ
Ինչո՞ւ ես դու ազգդ փոխում:
Հա՜յ ես դու, հա՜յ, Հայկա զավւսկ:
Դու պաշտե քո ազգության,
Սիրե՜ լեզուն քո հայրենի,
Սիրե՜ նորա ավանդություն:
Սիրե՜ երկիր քո հայրենի՝
Դրախտավայր մեր Հայաստան,
Սիրե՜ նորա հողն ու ջուրը,
Ավերակներն ու անդաստան:
Տո՜ւր ինձ ձեռքդ, հայ ենք, եղբայր,
Ազգության կնքենք համբույր,
Ով յուր ազգը չէ ճանաչում,
Մտքով, աչքով՝ խուլ է և կույր:
