Կես գիշեր է. սենյակիս մեջ առանձին
ու մինակ,
Կռթըներ եմ պատուհանիս եզերքին
տխրունակ,
Նայվածքս հեռու՜ն` անհունին մեջ կապույտին
կորսված,
Մտածումներս մտքիս մեջ կը պտուտքին
տխրամած:
Դեմս է խաղաղ հանգստարանն ալ վերջին
շատ տրտում,
Ուրտեղ խեղճուկ շատ ոսկորներ կը հանգչին
անհատնում.
Կես գիշերվան հովը մեղմով կը շարժե
սա նոճին,
Ու կը հպի վարագույրին շղարշե
մահիճին.
Որչափ որ մութ է գիշերը, որչափ սև`
սա նոճին.
Այնքան սև են ցավեր սրտիս արդարև,
որ կաճին.
Օրին մեկը, թե որ ես ալ հոն պառկիմ,
նոճին քով,
Ո՞վ է, որ զիս պիտի հիշի տրտմագին
ու սիրով...
