Շալվեր Սերոբ տանղալախ

Շալվեր Սերոբ տանղալախ,
Ի՞նչ իս ատխատար ուրախ,
Ծեռքռվ, վօտքով կըտողաս,
Փառքիտ մէչը կըլողաս։

Ինչպէս չի լամ ես ուրախ,
Ասաց Սերոբ տանղալախ,
Եփ իմ ատած Սիւլիւկին
Համաձայն իմ խըրատին։

Կուլխուն գէշ օյին պէրին
Ծեռքը վօտքը թուլցուցին.
Կասին սօլ սէմթն է տամլա,
Սէօզտէ տաք ճուր պիտ էրթայ։

Չա՛ր տանղալախ, ի՞նչ արիր,
Խօմ անտանակ մօրթեցիր
Աշխատաւոր Սիւլիւկին,
Հետն ալ անմեղ տաս հօքին։

Ատպէս թօ լայ, օխ, թօ լայ,
Ալայ աշխարհ թօ կիտնայ,
Վօր տանղալախ Սերոբ-ան
Հալխին կուլխուն է՝ սօփան։

Ուժըս ատպէս ճանչընայ,
Տայմա ինծմէն վախնայ։

Տանտիլիկի պէս ման֊ման՝
Քաղաքին հետ կըխաղամ,
Հէմ ստակներուն տէր կ'լամ,
Դէմ կեցօղին կըպատռիմ,
Կօրծն, անունը կաճըռիմ,
Հէմ տէր իմ ես, հէմ աղա,
Ինծի հետ չի լալ շախա.

Տիզի պէս ծեզ կըպած իմ,
Արուններըտ կըծըծիմ.
Ծեզի տայմա կըխեւցնում,
Գէշը թէօյֆէ կըցուցնում.
Ինչ պան ալ անիք աղէկ,
Ալայն կըզըրչիմ մէկ մէկ։

Պապուկ աղան չի մեռաւ,
Մէչըս յարութիւն առաւ,
Օյինները Խալիպին
Կօլօխներուտ կըպերիմ։

Համը առէք պուտուղին
Ճիզվիթական ուսումին.
Զէրէ վարպետ ճիզվիթի
Խրատին մուխայէթ էի.
Ի՞նչ ուփռավ, ի նչ կօլօվա,
Ե՛ս իմ քաղաքիս աղա.
Չէ՞ք հաւատալ ասածըս,
Աղէկ տեսիք արածըս,
Հէմ ուփռավ, հէմ կօլօվան
Իմ տուտուկով կըխաղան։
Սեմինարին կըմօրթեմ,
Արուեստական կըխօրթեմ,
Արուեստական կըմօրթեմ,
Սեմինարին կըխօրթեմ։
Սեւը ճերմակ կըցուցնում,
Ճերմակը սեւ կըճանչցնում.
Ասպէս քաղաք ման պէրի
Հաշվէ տասնըմէկ տարի.
Տայա տէյէմիշ չարիք,
Միամի՛տ Նախչըւանցիք,

Ես վօ՞ր մէկին զրչիլ իմ,
Ծեռքի տակը տանճիլ իմ,
Հէմ ծեր զէնկին Խաչուկին,
Հէմ ծեր հէքիմ Սահակին.
Մուխալին ալ մահն եկաւ,
Պանքէն գերեզման տարաւ։
Շտէ վօվ լալըս կիտցէք,
Սասանեցէք, տողացէք։
Նաֆիլէ չէ Եւրոպան,
Ճիզվիթներուն է տուշման.
Ճիզվիթն ուտէխ վօտք կոխէ,
Կըխըխտէ ու կըկախէ,
Վօվ վօր տէմ կենայ նօրան.
Այս հրամայեց Լօյեօլան.
Ճիզվիթ՝ լալըս չիտէի՞ք,
Միամիտ Նախչըւանցիք։