Չեմ նստում ոչ մի
մեքենա, ինձ չեմ զրկում փողոցով
քայլելու
բախտից.
հանում եմ անգամ իմ կոշիկները
ու բոբիկ քայլում
քո փողոցներով։
Ես իմ աչքերով խմում եմ անուշ
ծառերդ,
քարդ, երկինքդ,
վարդդ,
իմացած ճամփաս նորից հարցնում
պատահած մարդուն,
միայն թե խոսեմ
ու խոսեցնեմ,
բարբառդ լսեմ։
Կանգնում եմ, ապա, Չարենցի
արթուն
հուշարձանի մոտ.
«Տեսա Արցախում ուրիշ սիրով են
իմ հորը սիրում։ Անահիտ Չարենց»։
Ես ինձ տալիս եմ քո փողոցներին,
պողոտաներին,
որ ճառագումն են Մասյաց արեւի
եւ իմ չիմացած
ճամփով էլ այնպես վստա՛հ եմ քայլում։
Ես շատ եմ ուզում մոլորվել,
«կորչել» քո հին թաղերում,
քո նոր թաղերում,
մի տեղ կանգնելով - ճակատս հպել
պատահած շենքի վարդագույն քարին,
ինչպես կարող եմ
ճակատս հպել
ինքս իմ... խոհին, կամ գուցե՝ երգին։
Տարված գնալիս,
հանկարծ դիպչում եմ ինչ-որ աղջկա
եւ խոսքը նրա մեղմ կշտամբանքի
(թե «հայհոյանք» էլ լիներ՝ հոժար եմ)
ես ընդունում եմ
ժպիտով, սիրով
ու շշնջում եմ.
- Մի քիչ էլ խոսեք...
Ապա փողոցում, տղաների հետ՝
յոթ-ութ տարեկան,
ես իմ մանկության հաշվին խաղում եմ
մի քանի վայրկյան...
Իսկ երբ լույսերն են վառվում շենքերում
ու փողոցներում,
մի հին այգու մեջ
քաշվում մի անկյուն
(աղջիկ ու տղա վաղ են գրավել
նստարանները)
ու հեռու՜-հեռու դարերի հոգուց
(ընդհուպ՝ Վարդանանց կռվի օրերը)
ես լաց եմ լինում
մի տխուր լացով,
ես լաց եմ լինում
մի զվարթ լացով,
մի անլաց
լացով... Շիրազի տված իմ անվան միջից,
զանգերի միջից Սարդարապատի։
Հետո խաղաղված երբ ես գալիս եմ,
վերադառնում եմ կեսիս՝
Ղարաբաղ,
հայրս բերկրում է՝ ամենասիրած
իր գուրգուրանքով.
- Եկա՞ր...
շան տղա՜...
Իսկ հետո մերոնք թափվում են գլխիս.
- Սարդարապատի զանգը լսեցի՞ր...
- Ծիծեռնակաբերդ գնացի՞ր, արդյոք...
- Գառնի-Գեղարդում հասցրի՞ր լինել...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
- Եվ ավարտ չունի ճանապարհն ուխտի։
