Ռուբիկ, նայի՛ր մեր հորթին,
Ի՛նչ նախշուն է իր մորթին, Պոչը ծաղիկ ու երկար՝ Կոճերին է հավասար։
Նայի՛ր, մի տես, ի՛նչ սիրուն
Աչքեր ունի փայլփլուն. Ճակատը լեն ու պեծիկ, Ականջները մեծ ու ձիգ,
Մի տե՜ս, ո՜նց է ցատկոտում,
Եվ ինքն իրան քաջքոտում, Պոչը ցցում, վազ տալի, Քացի գցում, ծառս գալի,
Իր շվաքից խրտնում,
Դարերն ընկնում, քրտնում, Տղա կասեմ, կարենաս՝ Սրան մի հետ ձեռը տաս։