Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Երփ վօր արեվը իր մարը մըտաւ,
Ամպի տակէն ալ լուսինկան էլաւ,
Պիլպիլը պացից տեսօք կուտուցը,
Պաշլայից իրեն անուշ զուրուցը.
Մարթ, խուշ ու հայվան սուս, մունճ մընացին
Նարան լըսելով հա՜յ-հա՜յ չի լացին,
Զէրէ էփպէի ատենէ իվեր
Ասպէս սիրտ քաշօղ էղկի լըսված չէը։
Պուհուին հօքուն մէչ փախիլ մըտաւ,
Նա եալ արմընցնել մարթոց կամեցաւ.
Կընաց ու նըստաւ մէկ տունի վըրան,
Կըցից իր տաղը կալպայ ու անհամ...
Սապահթան լացին տուռ ու տիրացին,
Ատ անպահթ տունէն մեռել հանեցին։
Շաշխըն֊հեղինակ, քեզի ճանչըցա՞ր,
Պուհու էղածըտ շընտըխ հասկըցա՞ր.
Խալէմ կայ` մարթու սիրտ կըցընծացնէ,
Խալէմ կայ` սիրտը արուն կըլըցնէ։
|
|
|
|
