Սիրտըս նըման է էն փըլած տըներ,—
Կոտրեր գերաններ, խախտեր Է սըներ.
Բուն պիտի դընեն մէջ վայրի հաւքեր.
Երթամ ’ձի թալեմ էն գարնան գետեր.
Ըլնիմ ձըկներու ձագերացըն կեր։
Ա՜յ, տո լա՛ճ տընաւէր։
Սև ծով մ’ եմ տեսե, սիպտակն էր բոլոր,
Ալին կը զարնէր, չէր խառնի հիրոր.
էն ո՞րն Է տեսե մէկ ծովն երկթաւոր,—
Անտունի սիրտն է պըղտոր ու մոլոր.
Ա՛խ, իսկի մի ’լնիք սըրտիկ սևաւոր։
Ա՜յ, տո լա՛ճ տընաւէր։
