Սոնադին
Միսաք Մեծարենց |
Միջոցին մեջ կը թոշնի
լույսի ծաղիկը թրթռուն.
ըմպած մըռայլն ամպերուն,
տըխուր է ծովն աշունի:
Ցորեկներուն կը հակին
գորշություններն հոգվույս մեջ`
ու գիշերվա երգը գեջ
լացավ թոնով մը մեկին:
Ամայության մը տրտում
կու գա ինձ ցավն երբեմնի.
և երազանքս անպատում
կը կոծկոծի՜, կ’արյունի:
Հովը կ’ոռնա խուլորեն,
ու գիշերը կ’երկարի՜.
ալիքներու ժըխորեն
ու սարսափեն խավարի:
Դալուկ սիրո մ’աշնանային
կը կաթե դողն հոգվույս մեջ,
ուր հուրիներ կը նային
անրջածին, լուսամեջ:
Բայց կը վախնամ որ նորեն
խուսափի՜ լույսն երազին,
ու մըշուշներ գաղտորեն
վայելքներուս շուրջ հածին:
Աղաղակ մը մեջն հոգվույս,
արագորեն կը ձայնե
մահվան պարը սրտահույզ,
մեռա՜ծ է կույսը ձյունե:
Տարփատենչիկ, զաղփաղփուն,
աղջիկն է ան անուրջիս,
երազունակ ու փաղփուն[1]
հոգին կանգնած է առջիս:
Ու կը տեսնեմ դեռ շողուն
փայլը սրտին իր նըսեմ.
մոգութենեն աչքերուն
հափշտակված կ’երազեմ…:
Տողատակեր[խմբագրել]
- ↑ փաղփուն ― փայլող, պսպղուն