Վառարանը
Կը վառեր ան գիշեր ցորեկ, ամեն օր
Սենյակիդ մեջ: Գետնին գորգին վըրա դուն
Ընկողմանած էիր կես քուն, կես արթուն,
Սըփռված շուրջըդ մարմնիդ հրապույրը բոլոր:
Ու դըռնակեն՝ լույսը կրակին կը փայլեր
Տաքցընելով մորթըդ կատվի պես մըսկոտ
Եվ մութին հետ շինելով ըստվերն այն աղոտ
Որ քու մըռայլ գեղեցկությանդ կը վայլեր:
Եվ տեսնելով մարմինդ լեցուն խոստումով,
Քեզ նայող բոցը այդ լուռ կըրակին
Խելքը գլխեն գացածի պես, աղվոր կին,
Կը ցատկըռտեր հոս հոն հիմար ոստումով:
<1901>