Մի անգամ, ինչպես եղավ, ազգական սարերի մեջ
Կազբեգն ու էլբրուսը բաց արին մեծ վեճ․
«Զգո՛ւյշ լեր,— ասաց Կազբեգին ալևոր էլբրուսը,—
Զուր տեղը չես խոնարհել, զուր չէ տիրում մարդը, 5
Նա կշինե ծխոտ հյուղեր սարերիդ միջում,
Խոր այրերումդ էլ կլսվի կացնի հնչում․
Քո քարեղեն կուրծքերումը բրիչը ձեռին
Ոսկի, պղինձ գտանելով կբանա ուղին։
Կարավաններն այն ժամանակ այն ժայռից կանցնեն, 10
Ուր կնստեր միայն մեգ ու թագավոր արծվին․
Մարդիկ շատ խորամանկ են, թեև դժվար էր,
Զգուշաց՛ր, բազմամարդ ու կարող է Արևելք»։
«Արևելքից չեմ վախենում,— ասաց Կազբեգ սար,—
Նենգժոտ ցեղ անդ քնում է խոր արդեն ինն դար. 15
Տե՛ս մի չինարի շվաքում գինո փրփուրը,
Քնուկ վրացու նկարեն վարդիկի վերա թափելը․
Հակված դեպի ղալյանի ծուխը ի ծաղկավետ դիվան
Մարգարտի աղբյուրի մոտ մրափե Թեհերան։
Տես Երուսաղեմի մոտ, որ աստված այրեց, 20
Ու անշարժ աշխարհը մեռյալ ծով ասեց,
Նորանից դեն դաշտումը դեղնագույն Նեղոս
Թագավորների դամբանը լվանում է իբր հոս․
Բեդվին մոռցավ յուր չվելը, որ հանգչե վրանում,
Հարց գործերը աստղ հաշվելով՝ անդադար երգում․ 25
Այստեղ ինչ որ աչք կտեսնե, ողջն էլ քնում է,
Զառամ Արևելքի գործ չէ, որ ինձի հաղթե»։
«Առաջուց դու մի՛ պարծենար,— ասաց էլբրուս,—
Միգում մի բան երևում է, նայիր մի հյուսիս»։
Լուրից ահագին Կազբեգը ծածուկ ամբոխվեց, 30
Նա յուր ուշքը ու աչքերը դարձուց դեպի հյուսիս,
Ուրալից մինչև Դանուբ, մինչ այն մեծ գետը
Շարժելով դեպի առաջ գալիս է զորքը։
Ծռծռում են սուլթանները զինչ խոտեր դաշտի,
Պիսակ ուլանները խռնում, հանում են փոշի. 35
Պատերազմական վաշտերը կարգով գալիս են,
Առաջից դրոշակները, թմբուկ խփում են։
Թնդանոթները պղնձյա վազում, որոտում.
Ինչպես կռվում ծուխ հանելով պատրույգը վառվում,
Պատերազմում փորձ ու արի, իբրև մրրիկ, 40
Առաջնորդե սպառն<աց>այտ զորապետ ծերիկ.
Գալիս են կարող գնդերը զինչ հուզյալ հեղեղ
Զարհուրելի—դանդաղ ղերթ մեգ ուղիղ Արևելք:
Տխրագուշակ, խեղդված մտքով, երազով չարին,
Սկսավ կնճռոտ Կազբեգ հաշվել չկարաց թշնամին, 45
Յուր սարի բնակիչներին տխրությամբ նայեց,
Գքխարկը քաշելով գլխին հավիտյան լռեց։
