Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՎԵՐՋԱԼՈՒՅՍ
Վերջալո՜ւյս է… Մեռնող արփին
Վերջին ժըպտով ոսկեվառ
Լույս համբույր է տալիս երկրին.
Շողաց և՛ ծով, և՛ դալար։
Մեռնում է օրն… Զովն իրիկվան
Թավ սաղարթին փարելով,
Խոնավ շունչ է թողնում վըրան
Ու մեղմ սահում դեպի ծով։
Եվ խաղում է նա ծովափին,
Ծովի ծըփուն ծալքերում.
Ու շըշնջում. «Մեռա՜վ արփին,
Գիշեր — կյանք եմ ես բերում…»։
|
|
