1
Զօրք ի վերուստ իջեալ առ Սողոմոն արքայն,
շինէին զտաճարըն, տաշէին ըզփայտըն,
քերէին ըզքարն առ ձեռնադրեալ փայտին․
դղրդեցաւ երկիր, հըռչակեցան լերինք,
պատառեցան արձանք ի ձայնէ ուռնադըղորդ ճայթմանց։
Երկոտասան նիւթից, երեքտասան կողմանց,
չորեքտասան մասանց, կապուտակ նիւթիցըն
ըզնոյն քարոզէին, ըզվարսն հատանէին,
ի ներքնական սերմոցըն զարծաթապատ բևեռքըն
ի լըծակէ լըծակ։
Մտանէր Քիրիմն արքայն ի տունըն տէրունական,
տեսանէր Քիրիմն արքայն զզարդ զամենայն գունիցն,
զշողն և զշուշան, զյորդանն և զբացագոյն սպիտակն,
անդնդահոս վըտակ, հաւ թիթղունըս արկեալ,
զայն մարգարտով կազմէր, շողանըման կապէր
ի կոզակէ կոզակ։
Քանի՞ թիւ կոզակացն, քանի՞ թիւ խորանացն,
քանի՞ թիւ կամարացն, քանի՞ թիւ կանթեղացն,
քանի՞ թիւ վարագուրացն, և քանի՞ թիւ զանգակացն,
հազար թիւ կոզակացն, հազար թիւ խորանացն,
հազար թիւ կամարացն, հազար թիւ կանթեղացն,
հազար թիւ վարագուրացն և բիւր մի զանգակացն։
Տաճարքն այն ո՞ւմ նըման է, աճառքն այն ո՞ւմ նըման է,
մարդակքն այն ո՞ւմ նըման է, գերանքն այն ո՞ւմ նըման է,
Աճառքն մարտիրոսացըն, մարդակքըն մարգարէիցըն,
գերանքըն քերովբէիցըն, խոյակքըն առաքելոցըն,
սիւներըն սերովբէիցըն. խարիսխըն սըրբոյ կուսին,
տաճարըն վայել է փըրկչին։
Քարշէին ըզլարըն, հընչէին զանգակքըն,
դըղըրդայր տաճարըն, ճոխայր ճախարակքըն,
ցընծայր Սողոմոն արքայն,
և երգս ի բարձունս երգէին նուագելով,
և գոչէին, ասելով՝ ալելուիա՛։
2
Յառաջ քան շարժիչըն աներբ էիցըն կայք
օրէն խորհըրդոյ և հրաւիրող բարեաց։
Անճարիցըն ճարըն ճարտարապետեալ
եռահիւսակ զարդից խաղացմամբ ի վայր
գայր հասանէր աւուրբք։
Յիւտ նա հօրէն շառաւիղէն Դաւթի
Սողոմոն արքայն մեծ քերական պերճիւք
զարդարեալ ըզսա վայելայից փառօք։
Վէմս ի սըմա կանգնեալ եւթնաղաւնոյ աչօք
թագիւ թագ կապեալ խիտ խորանի ակամբ։
Հաւ պերճաբարոյ ցոփինաճեմ սէգ առեալ ի խաղ
այն սիրամարգն ասէր՝
ո՞վ է համբարձեալ զպարանոցն իւր յօդըս։
Ես հապա ի բաց, ես հապա ի բաց գընամ
յիմ յաշխատացեալ յըղևորէն եկեալ։
Արփիատեսիլ ճառագայթիւք փայլեալ
ծիր ի ծիրանւոյ վառ ի վառեալ ըզդէմըս։
Թևական նըման, արեգական նըման
կաթուած գեղեցիկ ի քեզ կաթէ զմուռս։
Գեղեցկապաճոյճ մեզ քաւարան կազմեալ
եթերանըման կամարակապ զարդիւք։
Չորիւք հիւսակօք հրաշազարդեալ սեղան
կանգնեալ քառանկիւն զարմանասքանչ հրաշիւք։
Ի քեզ է բազմեալ թագաւորաց արքայն,
որում ոչ բաւեն երկինք անբաւ բանին։
Բաշխէ զփըրկաւէտ զկենդանարար զմարմինըն
սուրբ զանմահարար զանապական արիւնըն։
Ակումբ են առեալ ըզքև երկնային զօրացըն,
ահիւ սարսափմամբ ծածկեն զդէմըս իւրեանց։
Փառս ի վեր երգեն եղանակաւ ձայնիւ
բանիւ հաստողին առ հասարակ էիցըս։
Քրիստոսի փրկչին պըսակողին ըզքեզ
վայել է պատիւ, փառք յաւիտեանըս. ամէն։
