Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Տաղ ի յարութիւնն Ղազարու
Սկզբնազարդ գոյիւ անայր
երբեմն ի նոյն վայրին,
Վայր ճոխճեմին տաւիղ,
ամին բերելոյ օրհաս։
Օրհաս՝ վաղաւէտ վըճիռ,
սէր համբերապատ մահին.
Մահինաբողբոջ ժամին,
ժամին ժամանեալ աւուր։
Աւուրք ակնաքըթիթ հրաւէր՝
ճարակող ի նոյն ի լրոյն.
Լրոյն անդրէն այժմ միշտ նորոգ
սէր սիրեցելոյ սըրտին.
Սէր դիտին ի նոյն դիտին,
տօն յԵրուսաղէմ երթամք։
Երթամ զարթուցանել զՂազար՝
զայն զչորեքօրեայ զմեռեալն։
Մեռեալ կենսաբեր մահին.
մեզ նոր աւետիք նորանորին գալուստ։
Գալուստ ահեղին աւուր,
աւուրք հեղինաւորեալ,
Գայ ի Բեթանիա՝ չարչարանացըն տուն,
բերեալ զօրեղին փառօք.
Զաւետիս Մարիամու,
զնոյն և Մարթայի այն սիրելի քերցն։
Քորք քաջահաւատ յուսով
ընդ առաջ ելանեն փրկչին,
Երկիր պագանեն ոտից,
շրթամբք համբուրեալ հեղուն.
Հեղուն զարտասուս յորդահեղուս վըտակ,
վըտակ ի վըտակ խառնեալ՝
յայտաթորելոյ այտից։
Փրկի՛չ, տէր Յիսուս Քրիստոս,
եթէ աստ էիր դիպեալ,
եղբայրն իմ ոչ էր մեռեալ,
եկ և տե՛ս զաղէտ աղէտակոծ սըրտի։
Սըրտից ճանապարհ ձայն աղերսագոչ ողբոց
Եղիսաբէթ մայրն Յովաննու.
Աւետի՛ս տայր Յովաննէս
յորդ աղբերաց, հոյլ վտակաց,
ջուր մանուածոյ ծիծաղ ծաւալ,
կարկաջահոս ուղխինահոս,
ծայթինասէր մանուածաւալ
շրջանապտոյտ մանր աւազին.
հոլով խորոց մէտ մէտ զուգին,
վայր վեր անէջ, վեր վայր ի վեր՝
փութան ի ջուրսն Յորդանանու.
Աւետի՜ս քեզ, Յորդանան,
Քրիստոս ի քեզ գայ մկրտիլ։
Աւետի՜ս քեզ, Կարապետ,
ձայն բարբառոյ յանապատէ։
Աւետի՜ս ինձ, Յովաննու՝
ձեռն իմ ըզտէրըն մկրտէ,
Աւետի՜ս հրաւիրողիս
զհարսըն մաքուր սուրբ փեսային։
Աւետեաց եմ կոչնատէրս՝
մի՛ հրաժարիք ի հարսանեացս։
Աւետի՜ս Յորդանանու,
Ահերմոնի և Սանիրայ,
լերինաթինդ խոր վէմ ի վեր
ծըփին ի նոյն շտապ յորձանից,
հրակոծ լերանց անծկին ի տապ
բոցն ի ծաւալ ծով խոր հերձաւ,
ճապաղ ճեպով դարձ նոյն ի դարձ,
խաղայր փութով ի տեսանել։
Աւետի՜ս տիեզերաց,
այսօր հնչեաց ձայն ի բարձանց։
Աւետի՜ս որդւոց մարդկան,
այսօր որդին գայ մկրտիլ։
Աւետի՜ս հողեղինաց,
տեսին զհոգին աղաւնակերպ.
Աւետի՜ս, յայտնեալ այսօր
խորհուրդ սրբոյ երրորդութեան։
Աւետիս միշտ երգեսցո՛ւք՝
Քրիստոս օրհնեալ է յաւիտեան։
|
|
