Կռո՛ւնկ, ուստի՞ կուգաս, ծառայ եմ ձայնիդ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս.
Մի՛ վազեր, երամիդ շուտով կու հասնիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Թողեր եմ ’ւ եկեր եմ մլքերս ու այգիս,
Քանի որ ախ կանեմ, կու քաղուի հոգիս,
Կռո՛ւնկ, պահ մի կացի՛ր, ձայնիկդ ի հոգիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Քեզ բան հարցանողին չես աներ տալապ,
Ձայնիկդ անուշ կու գայ քանց ջրի տօլապ,
Կռո՛ւնկ, Պաղտատ կիջնուս կամ թէ ի Հալապ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Սրտերնիս կամեցաւ, ելանք գնացանք,
Այս սուտ աստնուորիս տէրտերն իմացանք,
Աղուհացկեր մարդկանց կարօտ մնացանք.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Աստնուորիս բաներն կամաց-կամաց է,
Միթէ աստուած լսէ, դրունքն ի բաց է,
Ղարիպին սիրտն՝ ի սուգ, աչերն ի լաց է.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրի մի չունի՞ս:
Աստուա՛ծ, քեզնէ խնդրեմ մուրվէթ ու քէրամ,
Ղարիպին սիրտնէ խոց, ճիկէրն է վէրամ,
Կերած հացն է լեղի, եւ ջուրն է հարամ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Ո՛չ զլուր օրն գիտեմ, ո՛չ զկիրակին,
Զարկած եմ ի շամփուրն, բռնած կրակին,
Այրիլս չեմ հոգար, ձեզնէ կարօտ եմ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:[1]
Հաւասով պառկեր եմ, ներքեւս է խուշկի,
Հոտոյն այլ չեմ գարշեր, կու թուի մուշկի,
Շատ հասրէթ մնացանք անկողնու, տօշկի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Ի Պաղտատու կու գաս, կերթաս ի սէհրատ,
Թղթիկ մի գրեր եմ, տամ քեզ ամանաթ,
Աստուած այլ թող վկայ լինի քո վերադ[2].
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս[3]:
Գրեր եմ մէջ թղթիս, թէ հոս մնացի,
Օրիկ մի օրերուս զաչերս չի բացի,
Սիրելի՛ք, ձեզանէ կարօտ մնացի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Այսօր ղարիպութիւն միակ միաւոր,
Հոգով, այլեւ մարմնով ես եմ մեղաւոր,
Սուրբ Սարգիս օգնական՝ ճերմակ ձիաւոր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:
Աշունն է մօտեցեր, գնալու ես թէպտիր,
Երամ էս ժողովեր հազարներ եւ բիւր,
Ինձ պատասխան չի տուիր, ելար գնացիր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն գնա՛, հեռացի՛ր: