Տաղ ի վերայ սուտ մեռեալ կատուին
Նաղաշ Հովնաթան |
Կատուն մեռաւ. ափսոս ու վա՜խ.
Մկներն այսօր խիստ են ուրախ.
Թէ որ յանկարծ վեր կենայ սաղ,
Մկներն կանէ արիւնշաղախ:
«Ես կատու եմ, ոտքս արագ,
Մկանց ես խիստ եմ հակառակ,
Ահա ամենքդ հասարակ,
Զձեզ առնելոց եմ խայտառակ:
Ես կատու եմ՝ մկան եաղի,
Սրտումս դրել եմ դաղի՝
Չարուխ շինեմ Ղարաբաղի,
Ով որ եկել է ինձ թաղի:
Ես արջակատու եմ տզման,
Զձեզ քշեմ չուրի Մարզվան,
Հիմա կանեմ ախր զաման,
Փորս շինեմ ձեզ գերեզման:
Գող ղամաթքար եմ աշխանի,
Եփախ հաւին աղ կու ցանի,
Մեր տնտեսին քունն տանի,
Չի գիդիլ հաւն կատուն տանի:
Իմ մուշտակս կարմիր նախշուն,
Քուրքչիներ ունեմ .........
Մեր թաւանին մկներն անհուն,
Ցերեկն քուն, գիշերն արթուն:
Ես կու գոռամ չաղալի պէս,
Որպէս գիտուն, թալբիս աղուէս,
Որ տանտէրն գնայ բաղնիս՝
Դոլաբին հետ օրթաղ եմ ես:
Մկունք բերին՝ ալիւր, եղ, խին,
Որ հոգոյս համար հաց թխին.
Հիմա կոխեմ ձեզ մէջ ցխին,
Ամենն սեւ անեմ ձեր գլխին»: