Տաղ վասն ղարիբութեան

ՏԱՂ ՎԱՍՆ ՂԱՐԻԲՈԻԹԵԱՆ

Վայրի հաւուկ մի եմ, բռնած ու բերած դրած զիս ՚ի նեղ զընդան,
Չուրախանայր սիրտ բաժանելոյս յընկերացս, որ չեմ յիմ երամ։
Սրտաբեկեալ եմ, միջակոտոր, ճար չունիմ, զի՞նչ լինիմ գերիս։
Եթէ զբուլբուլ ու զումրին բերեն ինձ երգասաց գուսան,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ հազար գոյնըզգոյն փետուրներ ինձ բերեն խալաթ տան,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ զշաքարն ՚ի Մազածու բերեն կերակուր ինձ տան,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ հազար թախթի հուքմն ինձ տան, ու հարիւր հազարի տէր առնեն,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ բիւր բիւրոց ինձ ծառայ բերեն, անհամար հեծել ձիաւոր,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ դարպաս ինձ շինեն ոսկով, զարդարած անգին մարգարտով,
Չուրախանա՜մ.
Եթէ հընար ու ճարակ լինէր ինձ՝ ելնել ՚ի նեղ զնդանէս,
Եթէ լինէր որ թռչ՚ի, բարձրանայի, տեսն՚ի զիմ երամս,
Խաղալով, ճախրելով ու կարկաչելով խառնիլ յիմ երամս,—
Յայնժա՜մ ուրախանայր սիրտ բաժանելոյս,
Յայնժա՜մ խառնէի յընկերացըս երամ։