Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՏԱՐԵՄՈԻՏԻ ԵՐԳԵՐԻՑ
Ե՛կ, ընկե՛ր իմ, էլի՛ ասենք
էս նոր-տարուն Նո՛ր բարև,
էլի՛ հուսանք ու երազենք
էս մութ օրին — լո՜ւյս արև...
Հինը անցա՜վ, հինը գընա՜ց...
Աստված անի՜ — հե՛տ չըգա.
Մեր դարդերին նա խո՜ւլ մընաց,
Մեր ցավերին՝ լո՜ւռ վըկա...
Ամե՛ն ճամփորդ մութ գիշերին,
Ամե՛ն լողորդ ժանտ ծովում.
Իրան տված վառ հույսերին՝
Երազնե՜ր է միշտ շոյում...
Մե՛նք էլ, ընկե՛ր, արի՛ ասենք
էս նոր-տարուն նո՛ր բարև,
էլի՛ հուսանք ու երազե՛նք
էս մութ օրին — լո՜ւյս արև...
|
|