Տնակն իմ ցուրտ ու անզարդ
* * *
Տնակն իմ ցուրտ ու անզարդ,
Օրերըս համր են հոսում.
Ընկերրս գարշ մի, գեշ սարդ,
Ոստայն է, չար, հյուսում.
Հյուսում է ցանց իմ սրտում,
Կիտում է թոզն իմ հոգում,
Արյունըս նա է արթուն
Քամում միշտ համր ու տոկուն.
Մեռնում եմ՝ լուռ ու դժվար,
Անցնում եմ՝ հուր մի անույժ,—
Իջնում եմ սև մի աշխարհ,
Չար խոց են և միտք և հուշ...
1917