Ցայգանվագ

Միսաք Մեծարենց

Ցայգանվագ

Կուգա սիրերգն հեղեղատին
     անտառներու մեջ մենիկ,
երբ ժըխորներ պահ մ’ընդհատին,
     հասնի գիշերն երջանիկ.

Արևելքի գիշեր մը ջինջ,
     շափյուղազարդ երկինքով,
ուր հեշտություն է ամեն ինչ,
     ամեն իր լի բուրմունքով:

Ծառաստվերի տակ սխրալի,
     բուներուն մոտ ու հեռու,
ջինջ հեղեղը կը թավալի
     արծաթացող լույսերու:

Ու կը շրջի անտես ոգին
     հոն անտառի ծառերուն`
խարշափն որոնց թույլ, հեշտագին,
     կը նվագե օրորուն:

Պիշ կը դիտեմ սաղարթախիտ
     արահետները նրբին,
ու երազներս ականակիթ
     հետզհետե կը թափի՜ն…

… Դեռ մինչև ե՞րբ, ըսե՜, հոգի́ս,
     դեռ մինչև ե՞րբ տառապիմ՝
պրպտելով անրջանքիս
     թոշ ծաղիկը մտերիմ:

Գուցե վաղը մթնե հոգիս,
     գուցե դո՜ւն ալ թարշամիս,
մ’եղծեր հըմայքն անրջանքիս
     ու ծաղիկը պաշտումիս…

---