Պահչային մէչը փէյտահ էղավ օց,
Վօր պէթէր զիան կըհասցնէր մարթոց.
Պահչա մըտնելէ մարթիկ վազ էկան,
Վօր չի լայ օցի պերանին ռաստ գան.
Պերանն ալ անպէս գէշ աղու ունէր,
Վօր մինութվայ մէչ մարթ կըմեռցունէր։
Մարթիկ վախերէն նեսը փակվեցան,
Խուշ ու ճանավար ցիր ու ցան էղան.
Մարթոցը վախէն օցը սիրտ առաւ,
Ու ատ պահչային հաշվէ տէրն էղաւ։
Աշուխին մէկը ատ խըեամէթին,
էկաւ ու ասաց անճըրկած հալխին.
«Ի՜նչ մօլօրվիլ իք սիրտերուտ վախէն
Ու չուզիք գալու ատ օցին հախէն.
Չի լա՛յ վօր վախնաք»։ Ասաց ու մէկ հատ
Ծեռքը առաւ նա էրկան ու տիզ փատ,
Ու մըտավ պահչան, մօտիկցուց օցին,
Ու ծեռքի փատը մօտիկցուց տունչին.
Չար օցը համան էլլավ իր տեղէն
Ու ամուր խածեց ատ փատին ծարէն,
Խածեց ակռայով ու փատին վըրան
Պերնի աղույէն վօթից նօմայ պան.
Աշուխը նորէն իր փատը ծեռքին,
Անվախ մօտկըցաւ չար օցի դունչին,
Օցը էրկուսում տապրան ցաթկըտից,
Աշուխին փատը մէմալ նա խածից,
Իրեքում ժումն ալ վօր փատը խածից,
Պերանին աղուն ալայը պարպից.
Եփօր վախնալու պան չունէր օցը,
Չէր կըրնալ զիան տալ նա մարթոցը,
Ան ատէն աշուխն կօլօխէն պըռնից,
Մահլայի տըղոց առչեվը թապլից.
Չարխատա տղաքն ալ վեր֊վեր ցաթկելէն,
էկան, պըռնեցին ատ օցին պոչէն,
Կանչ ու խունտումով մէյտան տեղ տարին,
Ու սաղ օր իրենց էկլէնճէ արին։
Շառլաթան Աղա, մեծ իւմէտ ունիմ,
Վօր մէկ օր քեզի էկլէնճէ տեսնիմ
Ան հալխին, վօրին տուն մինչ աս օրը
Օցի խրատներով լըցիլ իս փօրը.
Հինութվայ խօսքը միտքէտ չի հանիս-
«Միշտ ան կըհնձիս, ինչ վօր կըցանիս»։
