«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/141»–ի խմբագրումների տարբերություն

01:06, 27 փետրվարի 2010-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է

Դուք էլ քընեցեք, սևորա՜կ աչքեր,
Ցերեկըս անցել է, գիշեր է, գիշեր․․․»

― Ոչինչ, կոկիկ է։ Խոսելով անկեղծ՝
Դուք վատ չեք գըրում, պա՛րոն բանաստեղծ.
Ամեն տողում տասն են վանկերը,
Բայց ինձ աղքատ են թըվում հանգերը։
Հապա մի տըվեք, ուղղեմ ես հիմա,
Տեսեք՝ թե որքան սահուն դուրս կըգա։
210 Ուղղում եմ ես միշտ մեր պոետներին,
Էսպես եմ պոետ շինել բոլորին։

«Սևորա՜կ աչքեր, սևորա՜կ աչքեր,
Հալածում եք դուք ինձ ինչպես քաջքեր․․․»

Ես իսկույն ինչպես հալածված քաջքից՝
Փախա խըմբագրից ու իրեն աչքից,
Երգերըս ուղիղ տարա տըպարան.
Դուրս եկավ էսպես մի նոր երգարան։
Այնժամ մըտրակող մի թունդ պուբլիցիստ,
Հայտնի քըննադատ, բազմագետ ու խիստ,
220 Սաստիկ վըրդովված, անաչառ հոգով
Ծաղրի առավ ինձ իրեն «ակնարկով»։

― Ես դեմ եմ, ասավ, բանաստեղծության,
Զըզվեցնում է ինձ էդ երգի Մուսան։
Ո՛չ մըտքեր են պետք, ո՛չ ձիրք և ոչ խելք,―
Բառեր ու հանգեր – և ահա քեզ երգ։
Հենց նոր դուրս եկած էս խակ տըղան էլ
Գըլխից էս տեսակ բաներ է հանել։
Ուրի՜շ բան էին հին պոետները․․․
Նըրանք էլ մեռան, տարան հետները
230 Տաղանդ ու երգեր. ամե՜ն, ամեն բան
Մըտավ նըրանց հետ խավար գերեզման․․․
Դարձավ անապատ․․․ էլ ո՞վ է մընում․․․
Էլ ուրիշ պոետ մենք չենք ընդունում․․․