Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
⁂
Ես հավաքում եմ երջանկությանս բեկորները,
Ինչպես քնից արթնացածն է
Հավաքում երազի փշրանքները…
Սպիտակ թղթի վրա պահը էլ չի դադարում,
Երբ երջանկությունդ նետում ես նրա անբիծ մարմնին…
Կաղ օրերը
Կապկում են անցնելիք ճանապարհը
Եվ չեն հասնում…
Ծառը հավաքում է իր արմատները,
Եվ գագաթի տերևները սրսփում են
Քամուն տեսնելու վախից…
Վախը թղթե արցունքներ է`
Երազից արթնացածի ճիչով…
Ներբաններդ են միայն,
Որոնք ստվեր չունեն,
Եվ նրանց հաշմությունը
Ոչինչ չի չափակշռում…
|
|
