Կարո՞ղ եք
Դուք
Հասկանալ,
Թե ինչո՞ւ ես 5
Հանգիստ
Հոգի՛ս եմ ափսեով տանում
Գալիք օրերի ճաշին։
Փողոցի չսափրած դեմքից
Հոսելով, ինչպես արցունք — 10
Ես,
Գուցե,
Պոետն եմ վերջին։
Նկատե՞լ եք,
Ճոճվում է 15
Քարե ալեյներում
Զոլավոր կերպարանքը ձանձրույթի, որ մեռել է.
Իսկ վազող ջրերի
Սապնափրփուր վզին
Կամուրջներն են ծալել երկաթե ձեռները։ 20
Երկինքը լալիս է
Անզուսպ,
Բարձրաձայն
Իսկ ամպի կնճռոտ շրթունքին
Խեղկատակ գրիմա՛ս կա։ 25
Կարծես թե մանկիկ է երազել մի կին,
Իսկ աստված պարգևել է մի իդիոտ երեխա։
Շեկլիկ ու մազածածկ,
Գիրուկ մատներո՛վ իր
Ձեզ գուրգուրել է արևը՝ բոռի՝ պես աներես. 30
Ձեր հոգում ճորտ կա պառկած։
Իսկ ես,
Անվախ,
Ատելությամբ լքված դեպ ցերեկվա լույսերը՝
Երկաթե լարերի նման 35
Իմ հոգի՛ն ձգել եմ —
Ես — լամպերի արքա։
Եկե՛ք բոլորդ մոտս,
Ով ծվատում էր լռությունը,
Ով ոռնում էր, քանի՛ որ 40
Ցերեկների հանգույցը ձիգ է.
Խոսքերով, որ պարզ են
Ինչպես բառաչյունը —
Ես կբանամ ձեզ ձեր հոգիները՝
Դժժացող, ինչպես հեռագրասյունը․․․ 45
Ես ձեր գլխին միայն
Կդիպչեմ մատներով —
Եվ, կբուսնեն շրթեր — հսկայական
Համբույրների համար,
Եվ կունենաք լեզու, որ հարազատ է 50
Տիեզերքին համայն։
Իսկ ես,
Կաղլիկ հոգով,
Կքայլեմ դեպի գահս,
Որի հին
55
Գմբեթներին
Կան աստղային ծակեր։
Կպառկեմ, լուսավոր,
Ծուլության շորերով,
Իմ փափուկ անկողնում, որ իսկական թրքի՛ց է,— 60
Եվ անչա՜փ կամացուկ,
Շպալների ծնկները գգվելով,
Շոգեկառքի անիվը կհամբուրե իմ վիզը․․․
