Ա՛րի տքնությամբ ծա՛ռայիր, խա՛լխի նոքար[1] Սա՛յաթ-Նովա.
Ամեն մարդ չի կարող ճանկել բարիք ու բար, Սա՛յաթ-Նովա.
Ով քեզ դառնություն պարգեւի, դու տուր շա՛քար, Սա՛յաթ-Նովա.
Ջա՛նա՝ ապակիդ չկոտրեն, չխփեն քար, Սա՛յաթ-Նովա:
Թեկուզ դպրատանը պահ տաս՝ ծեծով չի խրատվի խեւը.
Մինչեւ որ հոգուց դուրս չգա անհաղթելի էն չար դեւը.
Անազնիվն ազնիվ չի՛ դառնա, սապնով չի՛ սպիտակի սեւը,
Ծուռ փայտը ռանդան չի ուղղի, ատա՛ղձագործ Սայաթ-Նովա:
Թեկուզ իմանաս, գիտենաս աստղերի համրանքը սիրուն.
Ոչ բարի գործը կորած է՝ կա՛րդա Հարանց վարքը[2] սիրուն.
Ավետարանի խոսքերը մարգարիտ են, կարգը՝ սիրուն.
Մի՛ լցնիր խոզի առջեւը լալ ու գոհար, Սա՛յաթ-Նովա:
Թե այս կյանքի փառքը մերժես՝ այն կյանքի ալմասը կտան.
Թե հանուն հոգու շալ հագնես՝ ոսկեզօծ ատլասը կտան.
Թե որ ողբով զղջում անես՝ անմահների մասը[3] կտան.
Խոստովանես արած մեղքդ՝ չհերքես այն, Սա՛յաթ-Նովա:
Որտեղ հարսանիք, որտեղ սուգ, որտեղ զրույց, խաղ է լինում.
Որտեղ ժամ, որտեղ պատարագ, որտեղ սիրով տաղ է լինում.
Թե որ հոգուդ կամքն ես անում, մարմինդ նեղված է լինում.
Ո՞ր մի ցավին կդիմանաս, դու ջրա՛տար Սայաթ-Նովա:
