Մի գել, մի արջ, մի աղվես
Ապրում էին ախպոր պես:
Մի օր գտան մի մեծ փարչ,
Փորը լեն-լեն, բուկը կարճ.
Մեջը լիքը-լիքը եղ
Ու պահեցին մի լավ տեղ,
Որ ետի օրն էն եղեն
Գաթա, նազուկ թըխմըխեն:
Գելը մի օր կիրակի,
Գնաց գողցավ մի մաքի.
Արջը գնաց կըրակի,
Էն աղվեսն էլ իր հանգի
Միսը արեց ղավուրմա,
Էդ էլ եղի մոտ մնա.
Ու աղվեսը եղն ու միս
Ծածուկ նժեց մի ամիս:
Վերջը կանչեց. «Վա՛հ, ամա՛ն,
Ո՞վ է կերել ղավուրման,
Ո՞վ է կերել մեր եղը,
Բան չի թողել իր տեղը»:
Արջը էդտեղ փընթփընթաց,
Գելը կանգնեց վընգվնգաց,
Աղվեսն էլ սուտ թնկթնկաց.
— Ո՞վ է կերել եղն ու միս,
Ո՞վ է մեր մեջ գողն ու փիս.
Ա՜յ, թե գտնեմ ես գողին,
Փարչը ջարդեմ իր կողին.
Բայց չեք կարող ինձ խաբել
Արջիկ-փարջիկ, գել ու փել,
Եկեք էստեղ իսկույն մենք
Արևի տակ քիչ քնենք.
Ում կռնակից եղ դուրս գա,
Նա է գողը, կա, չըկա:
Ու փռվեցին երկար-կարճ
Գող աղվեսը, գելն ու արջ.
Արջը, փարչը, գել ու փել
Հենց որ առան մրափել,
Գող աղվեսը՝ սուս ու փուս,
Իր թաթերին կուզեկուզ
Ելավ քերեց բղիկը,
Բերեց մի մատ եղիկը,
Քսեց մեջքին խեղճ գելի,
Արջին բրթեց՝ թե ելի,
Ես գտել եմ մեր գողը.
Գելն է կերել մեր եղը:
Ու երկուսով տեղն ու տեղ
Գելին արին փորի դեղ:
Ջո՜ւ, ջո՜ւ, ջո՛ւ,
Բրնձի,
Ով որ չգա՝
Մերն ինձի,
Տանեմ ծախեմ՝
Գինն ինձի:
Էսպես կանչեց
Մեծ նանը,
Կուտը ցանեց
Դռանը:
Որ չտեսան
Կուտ-կուտիկ`
Աքլոր ու հավ,
Ճուտ-ճուտիկ,
Վրա տվին
Ճը՜տ, ճը՜տ, ճը՜տ
Վեր քաղեցին
Կը՜տ, կը՜տ, կը՜տ:
