***
Այստեղ ամեն օր տխրությամբ երկար Իմ սիրտը քեզ է երազում, և այն, Եվ այն, որ չրկար, և այն, որ չըկար... Ա՜խ գուցե կար, բայց արդեն հավիտյան, Հավիտյան հեռու, հեռու է անհաս — Եվ դարձել է սուտ, թվում է երազ...
[1912]
