Անհայտություն

Վարդան Հակոբյան

ԱՆՀԱՅՏՈՒԹՅՈՒՆ

Միանգամից մութը ընկավ
եւ պաշարեց գիշերը սեւ.
ես մենակ եմ,
մենա՜կ այնքան.
ինձ լքել ես դու, ամենքը,
ինձ լքել եմ ինքս անգամ։

Եվ հանկարծ սեւ մութի միջով
մոտենում է մի ճերմակ ձի.
ճերմակ ճրագ,
ճերմակ կրակ,
դաշտից ելած ձյունի ալիք,
ճերմակ սամում, ճերմակ մրրիկ։

Ինձ առնում է թամբի վրա,
թռչում, գնում, անհետանում.
մութի միջով,
սեւի միջով,
վշտի միջով, ցավի միջով...
Տեսնես ո՞ւր է նա ինձ տանում։