Աղավնին պատուհանս տարավ թեւին։ Ֆլորինտա Արիզիան
ինքն իրեն ծրարներ է հղում՝ մաքուր, չգրոտված թղթերով, որոնք
այնքան լավ է ընթեռնում Գաբրիել Մարկեսը։ Բառերը նույնպես հունցվում են
կավից։ Ինչպես եւ հարյուր տարվա մենությունը՝ խոլերայի ժամանակ, թեեւ դա
մի քիչ էլ այդպես չէ։
Իսկ իմ հիշողության մեջ դու ավելի դու ես, քան եթե կանգնես
աչքերիս առաջ։ Գիշերվա կեսին ոտաբոբիկ վազում էի ձեր տուն
եւ ուզում էի ճանապարհի փշերը սուր, շատ դաժան լինեին, բայց
վարդերը խանգարեցին։ Ես ուզում էի բառեր, որոնցով չի խոսել
ոչ մի ճանապարհ։
Ճտերը հաշվում են աշնան ատամները։ Եվ պահն՝ առանց մեռնելու,
չի կարող ապրել։ Երկինքը սպիտակ է դարձել երեւի լեռան ձյունից, եւ
գիշերն արթուն մնացած ծառերը առավոտի պատրանք են որոճում։ Որպես
մի սելադոն՝ քամին խփում է մոշենու փշառատ շյուղերին՝ հնչեցնելով
փանդիռն ամայության։
Մարդը սովոր է բերման ենթարկել, մինչդեռ ինքը միայն ու ինքը պիտի գնա
ամեն ինչի մոտ։ Վաղուց սեւ վարդեր են աճում այնտեղ, ուր Չարենցի եւ
Նավզիկեի ոտնահետքերը փորձում են ծածկել օզանով։ Իմ երգը կացարան է մի
կիսավեր եւ նրանում չի ուզում այլեւս ոտք դնել (ասում են՝ ստվերները չեն մահանում)
դուստրը «Երգ երգոցի»։
Յուրաքանչյուր բառ յուրովի խռովարար է, իսկ
մութը, դա սեւ լույս է պարզապես։
Անձրեւը քարերի վրա վարդեր է հյուսում արծաթե թելերով եւ
ձեռագործում է
աղավնիներ ու աչքեր. «Ներիր, որ ես չեմ կարողանում քեզ ներել»։
