Ինչ քիզանից հիռացիլ իմ, իմ ջանումըս ջան չէ մըտի.
Ուշք ու միտքըս դուն իս տարի, ձեռիս մէջըն բան չէ մըտի.
Հէնց գիդիմ, թէ չուրս տարի է Քաղաքըն քարվան չէ մըտի,
Ռախտարի նըման նըստած իմ՝ իջարից, միզնից բէդամաղ:
Հալբաթ սէրըն կէս է ըլի, վուր միզի ատիլ է ուզում.
Չուրս տարեկան էրեխի պէս եարըս խըրատիլ է ուզում.
Բըռնիլ է էշխի դանակըն՝ սիրտըս կըտրատիլ է ուզում.
Շատ մարդ կայ նըստած լաց՝լիլիս, գօզալի նազնից բէդամաղ:
Թէգուզ իմա՛ցի, կարդա՛ցի իմաստնասիրաց առակըն.
Էշխէմէդ ջունուն իմ էլի, վիր էկաւ սըրտիս վարակըն.
Ա՛ստուաձ վըկայ, մարդ չըքա՛շէ՝ դըժար է էշխի կըրակըն.
Տեսայ արունուտ ջէյրանըն՝ վուրսնուրդի նիզնից բէդամաղ:
Անցկացաւ աշունքվայ վախտըն, սալբիքըն խաղալ է ուզում.
Հասաւ գարունքվան հուսանըն՝ բըլբուլըն էլ գալ է ուզում.
Սայաթ-Նովէն առանց նընգիր՝ ճիդըն գըցած լալ է ուզում.
Ջառ կորցըրած խօնթքարի պէս նըստած է խազնից բէդամաղ:
Արութինի ասած. քրոնիկոնի 447-ին (1759):
թարգմանություն
Արդյոք քո սիրտը ո՞վ ստեղծեց՝ խոնհարվեց՝ հենակից դժգոհ
Արդյոք քո սիրտը ո՞վ ստեղծեց՝ խոնհարվեց՝ հենակից դժգոհ,
Ինչքան էլ որ մարդը հարբի, ո՞նց կլինի վազից դժգոհ,
Յա~ր, քո դեմ ի՞նչ մեղք եմ գործել, որ նստած ես մեզնից դժգոհ,
Քամեցիր սիրուդ մամլիչով, ե՛ս պիտ լինեմ քեզնից դժգոհ:
Ինչ քեզանից հեռացել եմ, իմ մարմնի մեջ շունչ չի մտել.
Ուշք ու միտքս դու էս տարել, ձեռքս էլ ոչինչ չի գտել.
Կարծում եմ, թե չորս տարի է, Քաղաքը[1] քարվան չի մտել,
Մաքսավորի պես նստած եմ՝ տուրքից ու կշեռքից դժգոհ:
Գուցե սերը կես է եղել, որ նա մեզ ատել է ուզում.
Չորս տարեկան մանուկի պես յարս խրատել է ուզում,
Բռնել է սիրո դանակը՝ սիրտս կտրատել է ուզում,
Շատ մարդ նստած լաց է լինում՝ իր սիրուհու նազից դժգոհ:
Թեկուզ կարդա՛ցի, հասկա՛ցա իմաստնասիրաց առակը,
Սիրուցդ ես խենթացել եմ, մաշվեց իմ սրտի վարակը[2].
Ա՛ստված վկա, մարդ չքաշի՝ դժվար է սիրո կրակը.
Տեսա արյունոտ եղնիկը՝ որսորդի նիզակից դժգոհ:
Անցկացավ արդեն աշունը՝ նոճիքն խաղալ են ուզում,
Հասել է գարնան ձնհալը՝ բլբուլը ետ գալ է ուզում,
Սայաթ-Նովեն առանց ընկեր՝ վիզը ծռած լալ է ուզում.
Զորք կորցրած արքայի պես նստած է իր գանձից դժգոհ:
