Առեղծուածը
ԱՌԵՂԾՈՒԱԾԸ.
Ահա՛ վար առայ՝ սև քողը սըգի
Ես իմ քնարից.
Եւ կուզեմ նորից
Գարնան, վառ սիրոյ քաղցը նւագի
Մելանոյշ մրմունջ
Երգել անտրտունջ...
Այս մէկը ահա՛ տանջանքի է լար,
Ցաւերից հիւսուած.
Որ միշտ տխրամած
Լոկ վիշտ է երգում տխո՜ւր, միալա՜ր
Աշխարհի ունայն,
Խւերից համայն․․.
Այս մի քանիսն էլ՝ բռնութեան ծովից
Պոռթկած են են մէկ-մէկ,
Որ միշտ վշտաբեկ՝
Վրէժի՛ անմար և անյաղթ րոցից
Կ'երգեն անողոք
Անէծք ու բողոք...
Սա... լարն է սիրոյ բարա՜կ, ոսկեթե՜լ.
Հովւերգով սիրուն
Երգում էր գարուն...
Եւ հին օրերից գիտէ սիրտ դիւթել՝
Ինչպէս մի անգամ
Ասաց բարեկամ...
Խփե՛մ... և երգե՛մ սէ՜ր, ծաղի՜կ, գարո՜ւն,
Եւ իմ սրտի խոր...
Ա՜հ, այս ի՞նչ ժխոր,
Խեղդուած հեծկլտանք... դիակներ... արիւն...
Ո՞վ է արտասւում,
Ո՞վ հաց աղերսում...
Լարը ղօղանջեց... ո՞վ էր որ կուլար,..
Ո՞վ էր՝ ինձ կանչեց...
Ա՜խ, տխո՜ւր հնչեց,
Կըտըրուե՜ց, մեռա՜ւ սիրոյ երգի լար...
Եւ ես կըսկըծից
Զարթնիցի քընից...