Երկնասլաց ու թեթև,
Նրբակապույտ ծածկած մեգ,
Դու հրեշտակ լուսաթև՝
Նյութեղեն չես դու երբեք։
Հայոց արնոտ աշխարհի
Հոգին ես դու անարատ,
Հուրը հար թող հրահրի
Սեգ ճակատիդ, Արարատ։
Եվ ավերվող մեր սրտում
Եռա անմար ու առատ,
Դո՛ւ, պահապան մշտարթուն,
Լուսակատար Արարատ...
Չեմ տեսել քեզ, բայց որպես
Անուշ ցնորք իմ հոգում
Պայծառ ես դո՛ւ, հրակե՛զ,
Հրապսակ ու կանգուն —
Արդար դրոշ հայության,
Սիրո սեղան հրառատ,
Դո՛ւ իմ երկրի հարության
Անխաբ վկա, Արարատ.
Որքան մնանք մենք նկուն,
Որքան խավարն իջնի խոր,
