Արեւը դուռն է հեռու մանկության, Իմ տունը դուռն է Սեր ու սարերի, Քարերը դուռն են զարկված քաջերի։ Ժայռերն ուզում են վեր կենալ-գնալ, Ինձ համբուրում է Կրակի լեզուն Ու թողնում հուրը աչքերիս հոսքում։ Կարոտից առել կապարճը նրա, Տվել եմ երգիս... Հրափողի մեջ Մի ծիտ ապահով իր բույնն է հյուսում։