Արեւը դուռն է

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Իմ ճանապարհը ձգվում է Վարդան Հակոբյան, Երկեր, հատոր Ա (Արեւը դուռն է)

Վարդան Հակոբյան

Վերջին ճիգով
***

Արեւը դուռն է հեռու մանկության,
Իմ տունը դուռն է
Սեր ու սարերի,
Քարերը դուռն են զարկված քաջերի։

Ժայռերն ուզում են վեր կենալ-գնալ,
Ինձ համբուրում է
Կրակի լեզուն
Ու թողնում հուրը աչքերիս հոսքում։

Կարոտից առել կապարճը նրա,
Տվել եմ երգիս...
Հրափողի մեջ
Մի ծիտ ապահով իր բույնն է հյուսում։