«Սիրելիք՝ ազատությունը սիրեցե՛ք»։
Բանդ ասածդ խիստ վատ բան է,
Ուսանողին տըխուր կանե.
Հագիս շապիկն էլ կ՚ուտայի,
Թաք որ դրանից ազատվեի։
Չորս պատ, միջին մի սև սեղան,
Տխրատեսիլ հինգ պատուհան,
Անձեթ կանթեղ առաստաղին՝
Ահա այս է իմ կարասին։
Գիշեր ցերեկ դուռը փակած,
Մունջ զինվորը հետին կանգնած.
Ինքըդ ասում, ինքըդ լըսում,
Ո՞վ է խոսքիդ պատասխանում։
Գիշերները չեն տալի մոմ,
Անթեյ անցնում եմ երեկոն.
Ոչ ծըխախոտ, ոչ գըլանիկ,
Մըտիցդ հանիր՝ գինի, աղջիկ...
Մենակ երգել ես չեմ սիրում,
Բայց ի՞նչ անես—կարոտություն.
Բաց հայսմանե՝ արձագանգը
Փոխփըխում է երգիս հանգը։
Օրն անցնում է ինչպես տարի
(Դե եկ գլուխըդ մի տալ քարի).
Պառկում, ելլում, դարձյալ պառկում,
Էս է իմ գործըն օրն ի բուն։
Ո՞վ գիտե, իմ ընկերները
Ուրախ անցնում են ժամերը.
Ես միմիայն տըխուր, տրտում՝
Պատի ճանճերն եմ համարում։
Թեև բաղդես գանգատող չեմ,
Ինչ էլ լինի՝ ախըր մարդ եմ.
Բան է՝ որ անցածն եմ հիշում,
Էն ժամանակն եմ ահա՛ տըխրում։
Ազատություն, ազատություն,
Քեզ սիրողին ո՞ւր ես թողնում.
Երեկ ես քեզ վայլում էի,
Պանդոկները համրում էի։
Այսօր (վա՜յ իմ նաչար գըլխին)
Հուսակըտուր ամենևին,
Գըլխակոր և տխրագին.
Վա՜յ, բանտարկյալ, քու սև բաղդին։
