Բա որ չմեռենես

Ամուսինը ութսուն տարեկան էր։ Մեռնում էր։ Կանչեց կնոջը.

-Լավ թե վատ, այ կին, կյանք ենք անցկացրել, քեզնից շատ գոհ եմ գնում էն աշխարհը, մենակ թե մի հարց է տանջում ինձ...

-Ինչ հարց ա, մարդ...

-Գիտեմ, որ ինձ միշտ հավատարիմ ես եղել, բայց, դե, կյանք է, էլի, ինչքան չլինի, մի անգամ գոնե ոտքդ ծուռ դրած կլինես,- ասա, տեսնեմ՝ ում հետ, հանգիստ մեռնեմ։ Մեկ է, ես մահացողն եմ, էլ ինձնից վախ չկա։

-Է, է։ Ասե՞մ։

-Հա...

-Բա որ ասեմ՝ դու էլ հանկարծ չմեռնե՞ս...