Բոդիլ Բյորնի նամակ (K․M․A․ Kvartalshilsen, հատոր 3, համար 2, 1910)
Հայաստանից
Քույր Բոդիլ Բյորնը գրում է․ «Հայրենիքում գտնվող իմ սիրելի՛ ընկերներ, ցավոք, ժամանակ չեմ գտնում նամակներ և իմ սիրո փոքրիկ հավաստիացումներն ուղարկել յուրաքանչյուրիդ, ով ուրախացնում է ինձ իր նամակներով։ Խնդրում եմ այս ձևով ընդունել իմ անկեղծ շնորհակալությունները։ Չեք պատկերացնի, թե այս թանկագին նամակները որքան են ուրախացնում և հուզում ինձ, ջերմացնում սիրտս, բայց մյուս կողմից ինձ արժանի չեմ համարում այսքան սիրո։ Պետք չէ գերագնահատել ինձ և այն փոքրիկ գործը, որ Աստված վստահել է ինձ այստեղ։ Կարծում եմ՝ այնքան քիչ բան կարող եմ անել, որ երկարաժամկետ արժեք կունենա, ինձ զգում եմ անկարող և հնազանդ, բայց գիտեմ, որ Փրկիչն ինձ կօգտագործի՝ չնայած իմ անկարողության։ Կարծում եմ՝ Աստված այստեղ մեզ ավելի լավ է պահում հնազանդության մեջ, քան հայրենիքում, որովհետև ամեն օր զգում ենք մեր անկարողությունը Սատանայի այն ամբողջ հզորության առջև, որ ունի մարդկանց հոգիներում։ Այս տարի մի խնդրանք ունեմ, որ Աստված ինձ իմաստուն հոգեհմա դարձնի։ Աստծո խոսքը ցանվել է, աշխատանք կա անելու՝ աղոթել, լացել։ Բայց ո՞ւր են պտուղները։ Միայն մի թեթև ծլել է․ ահա, թե ինչն է ինձ հաճախ հուսահատեցնում և վախեցնում, որովհետև ես ուզում եմ այստեղ-այնտեղ բողբոջներ տեսնել։ Բայց միակ բանը, որ մնում է անել, հաստատակամորեն աղոթելն ու հավատալն է»։ Ամենաանկեղծ ողջույններս բոլորիդ,
Ձեր Աստծո ծառա,