Աղմուկ ու շփոթ հանկարծ բարձրացավ,
Գոչյուն ու հաչյուն լըսվեց, սաստկացավ,
ՙԳա՛յլը, հա՜ գայլը»… աղաղակեցին,
Գյուղի շները վրա վազեցին:
Գայլը հենց լսեց, իսկույն ետ դարձավ,
Արագ քայլերով գյուղից հեռացավ:
Շները կատաղած՝ դեռ հաչում էին,
Հետևից ընկած՝ հալածում էին:
Հալածում էին՝ երկար ու երկար,
(Նրանց կրքերին՝ չափ, սահման չը կար)
Մինչև ամենքը իսպառ հոգնեցան,
Կես ճանապարհից մեկ-մեկ ետ դարձան:
Մեկը չը դարձավ: Նիհար, քոսոտած,
Բուրդն ու մազը՝ վրայից թափված,
Նեխած բերանը փչում էր փչում
Մի խիստ զզվելի գարշահոտություն:
Գա՜մփռ էր երբեմն, գա՜մփռ ահագին,
Կարծվում էր պետը՝ նա շանց-ոհմակին,
Իսկ այժմ քաղցից, հարաժամ քաղցից,
Ցամաքած փորը կպել էր մեջքին:
Գայլը կանգ առեց, խեթ կերպով նայեց.
— Դու ո՞ւմ շունն ես, — նրան հարցրեց:
— Բրուտի շունն եմ, — ասաց քոսոտը,
Եվ վստահությամբ առաջ դրեց ոտը:
— Կըժեր, սափորներ՝ միշտ շինում է նա,
Յուր նման վարպետ աշխարհում չը կա,
Այդ ամաններով՝ ջուրը աղբյուրից
Բերեն գյուղացիք, այրըված ծարավից:
— Տո՜, — գոչեց գայլը, — անպիտա՛ն քավթառ,
Ասա՜, դու ի՞նչ ոխ, ի՞նչ վրեժ ու պատճառ
Ունեիր այսպես՝ ինձ հալածելու,
Եվ մինչև այստեղ` հետևիցս գալու:
Այն մյուս շները, որ հալածեցին,
Այնքան ոռնացին, այնքան գոռացին,
Թերևս ունեին որևէ պատճառ,
Նրանց զայրույթը՝ վիշտ չէ ինձ համար:
Հափշտակել եմ մեկի գառնիկը,
Կամ փողոտել եմ՝ մյուսի հորթիկը,
Իսկ քո բրուտի խեցին ու սախսին
Խո ես չեմ կերել, գարշելի՛ չնչին:
Մռնչաց գայլը, զայրացած աչեր
Փայլատակեցին կրակ ու կայծեր,
Ձգեց ոտքերի տակը քոսոտին,
Վերջ տվեց իսկույն թըշվառի կյանքին:
