Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Գազել կարոտի
Էլ չկա, էլ չի կանաչում մեր բակի կանաչ թթենին,
Մարել է ու էլ չի կանչում մեր բակի կարկաչ թթենին։
Մարել է՝ անհույս-անհավատ, մեր հավատն ու հույսն էր կյանքի,
Էլ չկա, էլ չի հառաչում մեր բակի հառաչ թթենին։
Թթենին մեր խեղճ ու կրակ՝ թողել է մեզ խեղճ ու լքված,
Թողել ու էլ չի շառաչում մեր բակի շառաչ թթենին։
Կարոտներ ու սեր է թողել, մեր կարոտն ու սերն էր սակայն,
Մարել ու էլ չի ճաճանչվում մեր բակի ճաճանչ թթենին։
Թողել է հույզեր անանուն, թողել է՝ ինչ թանկ էր իրեն։
Թողել ու... էլ չի ճանաչվում մեր բակին ճանաչ թթենին։
...Թթենու մի շիվ է այսօր կանաչում նորից մեր բակում։
Նա հույսի շողն է իմ տոհմի՝ հուշերիս կանաչ թթենին։
01.09.81, Ստեփանակերտ
|
|
