Շրջապատին: Ա՛յ, ինչն ե վատ— Ինքը մի հատ, Շները շատ: Տեսնելով այդ՝
Խորամանկը,
Վոր փրկի կյանքը,
Բանակցության տուտը բացեց.
Յեվ այսպես նա խոսքն սկսեց.
—Յես յեկել եմ հաշտվելու, վոչ թե կռվի,
Սուտ ասողի լեզուն լռվի.
Թշնամու դեմ իրար ձեռք տանք,
Հոտի համար մահ ու մեռ տանք:
Անցյալն ե անց, անցուկ, մոռցուկ,
Յես թափելով անկեղծ արցունք՝
Ձեզ տալիս եմ գայլի յերդում,
Վոր յես... «Հերի՛ք, ա՛յ հարևան,—
Գլխվորսպետն ե խոսքն ընդհատում,—
Գլխիս կարդաս գայլ-շարական,
Ինչքան կուզես լեզու թափի,
Կաստամանով[1] ինձ չես խաբի:
Թե քո մազը նոր չալել ե,
Իմն հո արդեն սիպտակել ե.
Յես լավ գիտեմ գայլի բնույթ.
Յեվ ել ունեմ լավ սովորույթ.
Գայլի մորթին դեռ չմաշկած՝
Յես գայլի հետ չեմ հաշտված. Ասաց...
Գայլի վրա շները բա՜ց...
_(page_51_crop).jpg)
