Գանգատ (Ռափայել Պատկանյան)

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Աղջիկ քեզ կասեմ, հարսիկ դու լսե Գանգատ

Ռափայել Պատկանյան

Աբեղա
ԳԱՆԳԱՏ


                    Ղարիբի սիրտն է խոց, ջիգերն է վերամ,
                    Խըմած ջուրն է լեղի, ու հացը հարամ.
                              «Կռունկ» երգ.

   Հալածում է այլազգին ինձ իր բընիկ աշխարհքին,
Հյուրասիրության պարտքը իսպառ հանել է մըտքեն.
Ասում է. «հե՞ր ես ունայն երկրե երկիր թափառում,
Մի՞թե փոքրիկ խորշ չիկար քու հայրենի աշխարհում»։

— Ասացի, թե՝ անօրենն կողոպտեց մեր հայրենին,
Հայաստանի մեջ փոքրիկ խորշ էլ չմնաց հային։
Ասաց. «եթե մարդ չունի իր աշխարհումն կայարան,
Չէ՛ նա մարդու հաշվումը, նորա կյանքն էլ է ունայն»։
Ասացի թե՝ ես մահին շատ եմ կանչել, չի լըսում։

Ասաց. «դարձի՛ր հայրենիդ, թե դու մահից չես սարսում»։
— Պանդըխտության օրերըս անցնում է լաց-արցունքով,
Իմ հայ լինելուս համար մարդ չի տալիս ինձ բարով.
Մատով ինձ նշանց են տալիս, վրաս թափում են բյուր կատակ,
Իրար հարցնում են. «հայը ինսա՞ն է, թե՞ նապաստակ.

Հայի երակների մեջ ջո՞ւր է վազում, թե՞ արուն,
Թուր տեսնելիս զինչ մահից սարսափած հե՞ր է վազում.
Հայի բայրաղի վրա ի՞նչ էր գըրած՝ իմացե՛ք»։—
— Թըշնամիին տեսնելիս արագ ու հեռու փախե՛ք։—
Մեկն ասում է. «կըռվի մեջ հայի ո՞րտեղն է խոցած».

Ժպիտը բերնին մյուսը՝ «մեջքն է անշուշտ, անկասկած»։ —
Մեկն ասում է. «Հայ ազգի ի՞նչ էր զենքը սոսկալի».
— Ամա՜ն, կյանքըս խընայե՛, աղաղակելն է խըղճալի:—
«Բաս ասում են, որ հայը օր մի եղել է խիստ քաջ».
— Նա հիմի էլ էդպես է, միայն... իր կընկա առաջ։—
«Ասիումը հընում հայը հըզոր էր հիշվում...»
— Ի՞նչ զարմանք, երբ կուրերին միականին է իշխում։—
Այսպես կըծու խոսքերով ինձ բարևում են օտարք...
Զընդան բանդ է իմ համար պանդըխտության լույս աշխարհք։