Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Եղե՜լ է երբ, որ քո մտքում հուրհուրացող խոհ մի խոր
Զգում ես, որ անհուն ու խոր ինչպես մի հանք անսպառ,
Բացվում է հար, ահով, դժվար, ու խորանում քո ոգին.
Դեռ ի՜նչ գանձեր — անհուն, անծիր — պիտի հանես
դու աշխարհ,
Եթե անդուլ կյանքիդ վրա անդուռ գիշեր չչոքի։—
|
|