Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
154 ]
Մի էպիզոդ իմ ճանապարհորդությունից՝ կատարված
Դեպի ժամանակը...
նա է՛լ։
Թռչում եմ։
Ոնց որ արթնանում եմ։
155 ]
Շուրջս — անծանոթ է.. . ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․․․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Հովը ոնց որ թև է։
Ես թեթև եմ։
Այն ի՞նչ է—
Ելնում է ներքևից։
156 ]
Ոնց որ լիֆտ—
Ճառագայթը— թև է ետևից նետած
Սգվում է դեպի վեր—
Ահա ներքևը Կիվը,
— Շնչում եմ։
Իջնում եմ։
157 ]
Չեն հասկանում։
Չկա՞.
Կընդունեն, ոնց որ հարկն է։
Ինչո՞ւ։
Գնում են։
Հիանում եմ։
158 ]
Ահա—
— Մա՞րդ է թե սարդ․
Փոքր է․
Աչքերը սուզվում են մեջս։
Ազգանունս— Չարենց է,
Ծիծաղում է։
Ահա—
159 ]
Բռնում է թևս.
Ծեր է։
— Ո՛չ մի ծանոթ։
Ձի՞...
Ներեցե՛ք, մեր ձին— գեղեցի՛կ էր.
Ավտոն չէր թռչում— նա գնում էր.
Սրա՞ն.
160 ]
Որ ցրի՞․․․
Չվախենա՞մ.․․
Թռավ
Մարսը,
Գալիս էր դեպի մեզ,
Նա ինձ մոտ է։
Հետևում է...
161 ]
Ես գիտեմ, որ միտքն անքննին է..․
— Ի՞նչ.
Հիմի կուզեք սվին։
Աշխարհը—
Ի՞նչ.
Նյու—Յորքն էր.
Նա է։
162 ]
Ահա Ամե՛րիկան։
Ահա Իտա՛լիան, ոնց որ կոշիկ․․․
Չէ.
Ծիծաղում է։
Թռանք հարավ էլի։
Խա՜—խա՛—խա՜—
Ոնց որ Սան—Ֆրանցի՛սկո—
163 ]
(Մի բան որ չեմ տեսել երկուսն էլ)—
Ծիծաղում են։
Մոտենում են։
— Չարենց․
Ծերո՛ւկ, ծերո՛ւկ, ծերո՛ւկ.
Երևանը— Վանի պես քոսոտ էր,
164 ]
է՜յ
Նա՞,
Ի՞նչ շենքեր են էնտեղ,
Իմ հոգին ոնց որ կաշկանդել են։
Ես— ցնդել եմ.
Մարդի՞կ են վերջապես, թե ուրո՞ւ են․․․
էլ չե՛ս բռնի․
165 ]
Էլ հեռու են․․․
Ո՞րտեղ եմ— ասացե՛ք խնդրեմ․
Կամ իրենք են խուլ վերջապես,
Մի բան վազում է մեջս․
Ոնց որ հրաշք էր։
է՜յ,
— Ա՜—ղա—չո՜ւմ եմ․․․
166 ]
Մարդի՛կ,
Ամեն ինչ ձեզ կանեմ․
Փախչում եմ քաղաքով։
Ես նրան կարծես ճանաչում եմ.
Մոտեցավ.․․
— Ռակետ էր ակնթարթը։
Կնստի մոտս․
167 ]
Ահա Ժպտում է նա․
Ծանոթը,
Նա՛ է։
Իլյիչը...
Ես նրան ճանաչում եմ,
Ես — գիտե՞ք— աշխարհի՛ց եմ.
Մե՛կ է,
Խուրդա—մուրդա՛․․․
168 ]
Ոնց որ դեռ երեկ էր․․․
Հասկանո՞ւմ եք՝ նրան ես լսել եմ․․․
Հանդիպում ենք— ես և.․․ Իլյիչը..․
Խինդս դո՛ւ ընդունիր դարերից,
